Buikgevoel

Ik trek een oranjekleurig papje op in een dikke spuit – zo noemen Jona en ik de voedingsspuiten van twintig milliliter – en draai die in het slangetje dat vasthangt aan Anna’s sondeklep. Anna staart voor de elvendertigste keer naar dezelfde aflevering van Nijntje en klopt wild met haar handjes op de tafel van haar rolstoel. ‘Zachtjes, zusje’, probeer ik, alsof ze me begrijpt.

Vertrouwen

Eén nacht op Intenzieve Zorgen blijkt voldoende om ons meisje op krachten te laten komen. Het is even wachten op een kamer, zodat Anna’s bed pas tegen de avond ons nieuwe stekje wordt binnengerold. De verpleegster vliegt er meteen in en koppelt de sondepomp aan om nog snel een maaltijd toe te dienen. Ik protesteer. Het is immers bedtijd. Anna krijgt die voeding nooit tijdig verteerd. 

Nacht

De eerste nacht in het ziekenhuis verloopt niet anders dan thuis: in het holst van de nacht begint Anna te wenen. Mijn meisje kronkelt van de pijn, terwijl ik steeds maar probeer haar te kalmeren. De verpleging haalt er de pediater van wacht bij, die het ook niet goed weet en beslist om nog eens bloed te laten prikken.

Om vier uur ’s nachts draag ik mijn huilend meisje door de ziekenhuisgang naar de prikkamer.

Grens

Onze moeder-kindkamer voelt na enkele dagen al wat huiselijker aan. Ik gaf mijn persoonlijke spullen een eigen plekje en Anna luistert naar haar vertrouwde baby-cd’tjes op de laptop. Gezelliger wordt een ziekenhuiskamer niet. Er is maar één ding waar mijn flexibele aard amper kan aan wennen: de altijd openstaande deur. Anna’s dokters en verpleegsters zijn bijzonder welkom en een binnenglurende nieuwsgierige blik weet ik handig te negeren. Het zijn de onverwachte bezoekjes van studenten die ik storend vind.

Ze bedoelen het goed, zo houd ik mezelf voor, als ik een zoveelste witte jas beleefd en opgeruimd te woord sta, maar stiekem