Snoezelen

Het is elf uur ’s morgens en toch gezellig donker in onze woonkamer, daar zorgen de verduisterende lamellen voor. Kleurrijke lichtbollen dansen op het plafond, een dromerig Iers liedje creëert een sprookjessfeer en middenin die betoverende wereld van licht en muziek ligt Anna op haar rug. Ze staart vol fascinatie naar boven. Taj taj taj, brabbelt ons meisje, alsof ze communiceert met violen die voor haar klinken als rood en groen. Snoezelen. Acht jaar geleden had ik er nog nooit van gehoord. Nu dompelen we Anna elke dag onder in een snoezelbad van kleuren en muziek.

Balans

De zoektocht naar een wondermiddel dat Anna’s onrust wegneemt, leidt ons langs een hobbelige weg. Andere moeders gingen me gelukkig voor. Hun advies is een welgekomen schokdemper.

Goedbedoeld

Sommige uitspraken blijven je bij. Zoals die keer dat het hoofd van pediatrie me aansprak in het ziekenhuis. Ik verbleef er al een hele tijd met Anna. Mijn ziek meisje huilde de onrustige slaapmomenten aan elkaar van pijn en ellende. Elke dag uitte ik mijn zorgen en ongenoegen.

De ochtendstond

Ik pleit schuldig: op Twitter strooi ik non-stop schattige Anna-foto’s. Ze is om op te eten! Maar ons charmant engeltje kan zich ook als een lastpakje gedragen. Vooral ’s morgens maakt ze het ons moeilijk. Het feit dat ik geen ochtendmens ben, helpt niet echt. Alleen al die wekker, tien voor zes, dat lijkt wel midden in de nacht.