Buikgevoel

Ik trek een oranjekleurig papje op in een dikke spuit – zo noemen Jona en ik de voedingsspuiten van twintig milliliter – en draai die in het slangetje dat vasthangt aan Anna’s sondeklep. Anna staart voor de elvendertigste keer naar dezelfde aflevering van Nijntje en klopt wild met haar handjes op de tafel van haar rolstoel. ‘Zachtjes, zusje’, probeer ik, alsof ze me begrijpt.

Bus

Anna met de bus naar school, dat klinkt als een knotsgek Tiny-verhaal, vind je niet? Awel, over Anna’s avonturen op de bus kan ik ook een boek schrijven. Of toch minstens een blog.

Liedje

Ergens in 2014 schreef ik een lied voor Anna. Ik heb het één keer gezongen voor andere ouders van een kind dat anders is, op een fuif ten voordele van Anna’s school. Ik was verschrikkelijk zenuwachtig, maar achteraf vooral blij dat ik het had gedurfd. Dit is de tekst.

Anna, mijn liefje, ik zing dit lied voor jou.

Je bent een prachtig meisje, ik hou gek veel van jou.

Jouw leventje, vol ups en downs, nu bijna twee jaar.

Kroon

Ik kijk dromerig naar Anna. Wat wordt ze groot. Ze draagt een schattig pulletje dat me doet terugdenken aan vorige winter. Als ik mijn ogen sluit zie ik Martha in datzelfde pulletje weer vrolijk taterend door ons huis lopen. Op die leeftijd leerde grote zus elke dag een nieuw woordje of toonde ze trots een ingewikkeld kunstje op één been. Ik probeer de zinloze vergelijking tussen mijn twee dochters te verdringen, maar geef op. Zie Anna daar liggen, denk ik bedroefd, zij kan helemaal niets.

Het is hard wanneer ik plots alleen nog maar zie wat Anna niet kan.