Bizar

Vanaf de eerste seconde dat ik Martha in mijn armen hield was ik dolverliefd. Ik legde haar instinctief op mijn blote borsten en voelde een diepe verbondenheid die ik heel vanzelfsprekend vond. Mijn band met Anna ontstond niet zo spontaan, niet zoals bij Martha. Ik maakte me daar zorgen over en voelde me schuldig. Wat was er anders?

Anna huilde veel, soms urenlang. Jona en ik werden er moedeloos van. Nadat we zonder resultaat allerhande middeltjes tegen krampjes en reflux hadden geprobeerd, besloten we een afspraak te maken in het ziekenhuis.

Kapot

‘… en hier ziet u duidelijk de kiesvormige afwijking. Als Anna een vrouw van veertig zal zijn, zullen haar hersenen er nog precies hetzelfde uitzien als vandaag’, beëindigt de dokter haar uiteenzetting. Er valt een stilte. Afwijking in de kleine hersenen, zenuwbanen, hersenstam,… dat klinkt allemaal boeiend, tot de hersenscan van je eigen kindje voor je op tafel ligt en wordt besproken. Over Anna als veertigjarige vrouw wil ik al helemaal niet nadenken. Ik wil liever nergens meer over nadenken.

Droom

Ik sta wat te rommelen in de keuken wanneer ik plots Martha ergens in de verte hoor roepen. ‘Mama! Mama, vlug! Je moet echt komen kijken!’ – ze klinkt alsof ze het zelf niet kan geloven – ‘Anna kan stappen!’. Ik laat de zak aardappelen vallen, rep me halsoverkop naar de speelmat, struikel bijna over de toren van Paw Patrol, kijk rond en… wat…? Dat kan niet. Hoe…? Maar ja hoor, daar staat ze. Mijn lief, klein poppemieke staat flink recht. Anna kijkt me aan, voor de allereerste keer, en zegt