Grens

Onze moeder-kindkamer voelt na enkele dagen al wat huiselijker aan. Ik gaf mijn persoonlijke spullen een eigen plekje en Anna luistert naar haar vertrouwde baby-cd’tjes op de laptop. Gezelliger wordt een ziekenhuiskamer niet. Er is maar één ding waar mijn flexibele aard amper kan aan wennen: de altijd openstaande deur. Anna’s dokters en verpleegsters zijn bijzonder welkom en een binnenglurende nieuwsgierige blik weet ik handig te negeren. Het zijn de onverwachte bezoekjes van studenten die ik storend vind.

Ze bedoelen het goed, zo houd ik mezelf voor, als ik een zoveelste witte jas beleefd en opgeruimd te woord sta, maar stiekem