Infuus

Anna slaapt onrustig. Met haar oogjes dicht ligt ze te krawietelen in haar nieuwe ligorthese, die we handig op het ziekenhuisbed installeerden. Ik lig te luisteren naar haar gewoel. Hopelijk begint ze niet te wenen, denk ik vermoeid.

Het is onze derde week in het ziekenhuis. Vandaag klampte ik me voor een zoveelste keer vast aan een nietig lichtpuntje. Maar hoe langer ik mijn gedachten de vrije loop laat in de schemerige kamer, hoe sterker mijn hoopvol vonkje deze keer wordt.

Droom

Ik sta wat te rommelen in de keuken wanneer ik plots Martha ergens in de verte hoor roepen. ‘Mama! Mama, vlug! Je moet echt komen kijken!’ – ze klinkt alsof ze het zelf niet kan geloven – ‘Anna kan stappen!’. Ik laat de zak aardappelen vallen, rep me halsoverkop naar de speelmat, struikel bijna over de toren van Paw Patrol, kijk rond en… wat…? Dat kan niet. Hoe…? Maar ja hoor, daar staat ze. Mijn lief, klein poppemieke staat flink recht. Anna kijkt me aan, voor de allereerste keer, en zegt

Fantasie

In Martha’s speelwereld krijgt iedereen, van hoofdrolspeler tot figurant, zijn eigen stem. Ze wendt haar schattigste stemregister aan wanneer het playmobil boerinnetje wat te zeggen heeft en laat de stoere draak klinken als een onvervalste kettingroker. Ik ben dol op haar wervelende fantasie en laat me graag meevoeren in de complexe spelscenario’s, die ze vol ernst tot in detail aan me uitlegt.

Ik weet niet meer precies wanneer Martha pogingen begon te ondernemen om Anna in haar spel te betrekken.

Oefenen

Lange tijd was ik gefixeerd op het oefenen met Anna, in de overtuiging dat ze een soort van valse start doormaakte. Ik knutselde speelgoed met opvallende fluokleuren en verschillende voelmaterialen, kocht een oefenmat en -bal, een UV lichtbak, speciale dvd’s, allerlei lichteffecten,… en ik oefende en oefende. Ik overwoog ernstig om studies kinesitherapie aan te vatten en Jona en ik gingen lange tijd wekelijks met Anna naar een privé-zwembad. Ik probeerde met Anna ook allerlei therapieën uit, zoals Bobath, Vojta, osteopathie, zelfs Thai chi passeerde de revue, want ik dacht: baat het niet, dan schaadt het niet. Ik had het gevoel dat ik Anna op die manier vooruithielp.