Grens

Onze moeder-kindkamer voelt na enkele dagen al wat huiselijker aan. Ik gaf mijn persoonlijke spullen een eigen plekje en Anna luistert naar haar vertrouwde baby-cd’tjes op de laptop. Gezelliger wordt een ziekenhuiskamer niet. Er is maar één ding waar mijn flexibele aard amper kan aan wennen: de altijd openstaande deur. Anna’s dokters en verpleegsters zijn bijzonder welkom en een binnenglurende nieuwsgierige blik weet ik handig te negeren. Het zijn de onverwachte bezoekjes van studenten die ik storend vind.

Ze bedoelen het goed, zo houd ik mezelf voor, als ik een zoveelste witte jas beleefd en opgeruimd te woord sta, maar stiekem laten hun goedbedoelde intenties me koud. Ik moet ook altijd hetzelfde verhaaltje opdreunen. Ja, mijn zwangerschap liep van een leien dakje. Ja, ik beviel op de uitgerekende dag. Nee, de gehoortest bij Kind & Gezin merkte niets verdachts op. Nee, geen vreemde aandoeningen in onze familie. Dat ik hun vragenlijst intussen vlot uit mijn hoofd ken, beschouw ik als een flauwe insiders joke met mezelf, maar dat Anna nodeloos wordt lastiggevallen voor alweer hetzelfde oppervlakkige onderzoekje – één keer maakte een studente haar zelfs wakker! – bezorgt me een ongemakkelijk gevoel. Is het zo al niet genoeg voor haar? Stel mij duizend aartsmoeilijke vragen, ik heb maar één eenvoudig verzoek: laat Anna met rust. Toch durf ik die gedachte niet luidop zeggen. Nog niet.

Op een dag worden we met de ziekenwagen weggebracht nadat Anna een epilepsieaanval had. Na de langgerekte spoedopname (een bewuste contradictie) belanden we eindelijk op de kinderafdeling. Ik zie met lede ogen aan hoe daar opnieuw een zenuwachtig gedoe en gepruts aan Anna wordt opgestart. Mijn dochtertje ligt er uitgeput bij en kan geen enkele aanraking meer verdragen. Mijn hart breekt. Plots gebeurt het: een verpleegster spoelt wild en zonder aankondiging Anna’s neus waardoor ze zich verslikt en hapt naar adem. Nee! Ik voel een oersterk buikgevoel opborrelen. Nee! Er werd een grens overschreden. Hoewel ik het vanbinnen uitschreeuw heb ik mijn lichaamstaal en stem perfect onder controle: ‘Mevrouw, het enige wat mijn dochter nu nodig heeft is rust. Ze moet slapen. Laat haar alstublieft gerust.’ Mijn kordate aanpak wordt maar matig geapprecieerd. ‘Dat is de procedure’, zo verantwoordt de verpleegster haar brute handeling. Toch maakt ze voort en worden we naar een kamer gebracht. Anna valt meteen in slaap, dankbaar voor mijn nieuw verworven kracht, zo beeld ik me graag in. Ik kwam op voor mijn dochter, op een moment dat ze me nodig had. Ik neem me resoluut voor dat geen enkele procedure ooit nog zal bepalen wat mijn kind nodig heeft.

Enkele weken later ligt Anna onder een reuzengrote slang. Het kleurrijke speelgoeddier werd strategisch aan het plafond opgehangen in een poging de kinderen die eronder liggen af te leiden wanneer ze een pijnlijke prik voelen. Van Anna werden reeds tientallen bloedstalen afgenomen. Ik ken de volgorde van lichaamsplekjes waarin wordt geprikt, zonder resultaat, om veel onnodige tranen later uiteindelijk doeltreffend te prikken in haar rechterhandje. Ik twijfel geen seconde. ‘De vorige keren werd ze telkens meermaals geprikt, maar alleen uit haar rechterhand kwam er bloed. Zou je meteen daar willen prikken?’, vraag ik dwingend. De verpleegster controleert alle aders, maar eindigt haar inspectie toch met een aannemende knik. Oef. Met één prikje is Anna er vanaf. Het voelt als een overwinning, hoe eenvoudig mijn durven ook mag klinken.

Ik voel me anders, net als Anna, haar mama zijnde.

Lief popje van me, jij maakt me sterk, zonder dat te beseffen. Jij laat me vechten, zonder iets te vragen. Ik word de moedigste versie van mezelf, je weet het niet, maar ’t is dankzij jou.