Alleen

Anna is een heel gevoelig meisje. Een beetje te veel licht of lawaai maakt haar onrustig. Dan wordt ze boos en huilt ze. Ze wringt zich los uit de schouderbanden van haar rolstoel en bonkt haar hoofd tegen de hoofdsteun. Als Anna neerligt, schopt ze zo wild dat ze zichzelf pijn doet, terwijl ze op geen enkele manier kan aangeven wat er precies scheelt of hoe we haar kunnen helpen. Anna’s onrust heeft een enorme impact op… op alles, eigenlijk.

Hoera

Toen Anna na drie verdrietige maanden het ziekenhuis mocht verlaten, reageerde onze omgeving dolenthousiast. Ik snap dat natuurlijk wel: eindelijk naar huis! Yes! En dan nog op Martha’s verjaardag! Hoera! Maar Jona en ik stapten onze herwonnen vrijheid tegemoet met een loodzware rugzak.

Spoed

Sinds half elf deze ochtend hangen we wat rond in een klein kamertje op de spoeddienst. Er staan hier enkel een stoel en een onderzoekstafel. Jona staat onbeweeglijk voor het raam. Anna is op zijn schouder in slaap gevallen. We zijn zo blij dat ons ziek meisje eindelijk rustig is, dat geen van ons beiden nog een kik durft te geven. Bij onze aankomst werd er een oppervlakkig onderzoekje uitgevoerd, bloed geprikt en een urinestaal genomen. Sindsdien wachten we in dit sombere hokje, zonder echt te weten waarop. 

Feest

We zingen uit volle borst en roepen vrolijk ‘hoeraaa!’, waarbij handen zo hoog in de lucht worden gezwierd dat vingertoppen hier en daar een kleurrijke ballon raken. Het is feest! Onze jarige meid zit voorover gebogen op mijn schoot. Anna heeft vaak moeite met te veel drukte. Ze luistert overprikkeld naar de uitbundige sfeer in huis, terwijl ze haar handjes in een vreemde bocht kronkelt en haar armen opspant.