Gips

Anna en ik overnachtten in het ziekenhuis. Ik sliep amper. Ons meisje werd nochtans al een keer onder volledige narcose gebracht. Een jaar geleden maakte de dokter een gaatje in haar buik voor een sondeklep. Straks wordt Anna opnieuw verdoofd opdat de orthopedagoog tientallen botoxprikjes pijnloos en zonder tegenstribbeling zal kunnen toedienen. Anna is flink, maar het wachten duurt lang. Ieder half uur laat ik het duimende thuisfront met een sms weten dat we nog steeds ongeduldig in onze kamer vertoeven.

Botox

‘Wat kan u doen om haar te helpen?’, vraag ik aan de dokter. Ik klink minder radeloos dan ik me voel. De orthopedagoog houdt Anna’s voetjes vast. Haar voetzolen staan gekromd naar binnen, zoals bij een pasgeboren baby. Hij probeert nog een laatste keer haar beentjes geforceerd te strekken. Tevergeefs, ze blijven verkrampt in een hoek boven de onderzoekstafel liggen. Mijn lieve meid heeft pijn, ik zie het aan haar gezichtje. Ik wil haar troosten en knuffelen, maar houd me in.