Mantra

Hoewel ik het leven en de wereld benader op een rationele, wetenschappelijke manier, vond ik vreemd genoeg moed en hoop in drie korte zinnetjes, die ik elke dag luidop uitsprak. Ik raakte al snel geobsedeerd door deze drie zinnetjes. Ik schreef ze neer in de allermooiste kleuren, zocht voor mijn briefje een mooie plaats bij Anna’s foto en brandde er elke dag een kaarsje naast. Zo kreeg ik het gevoel mijn zorgvuldig gekozen woorden tot leven te wekken. Zo gaf ik mezelf hoop. De drie zinnen heb ik zo vaak afgedreund in mijn hoofd dat ik hun echo nog steeds kan horen…

“Anna kan zien. 

Anna kan horen. 

Alles komt goed.”

Dat stond er. Of hoe ik me in die extreme situatie vastklampte aan irrationele hoop, strijdig met mijn denkwereld. Ik putte kracht uit een door mezelf gecreëerde energie die deze drie zinnetjes, naast Anna’s foto, voor mij uitstraalden.

Het maakt niet uit welke hulpmiddelen ik op dat moment diende aan te spreken, ik ben ervan overtuigd dat Anna van in het begin baat heeft gehad bij onze positieve aanpak. Ik wilde absoluut dat Anna meegenoot van onze liefde voor het leven. Ik dacht: alleen als je vanbinnen voelt dat het hier de moeite waard is om te kunnen zien en horen, vind je de nodige kracht om dit jezelf aan te leren…

“Anna kan zien.

Anna kan horen.

Alles komt goed.”

 

(Anna werd geboren als een doof en blind meisje. Haar hersenen vonden op enkele maanden tijd effectief een manier om perfect te kunnen horen. Anna kan zonder twijfel intussen ook iets zien, al weten we niet in welke mate en maakt zij geen oogcontact.)